Καλημέρα.

Είναι νύχτα, λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Σε 115 μέρες φεύγω. Γιατί θα φύγω, θα τα καταφέρω. Βαρέθηκα. Σε δυο βδομάδες από τώρα θα δίνω το δεύτερο μάθημα Πανελληνίων. Υπέροχα. Βιολογία. Δε θυμάμαι τίποτα. "Έλα μωρέ τα ξέρεις, τα έχεις διαβάσει όλη τη χρονιά". Δε διαβάζω, δε μπορώ να διαβάσω. Θέλω, αλλά δε μπορώ. Δε θυμάμαι από πότε έχω να διαβάσω κανονικά. Κάπου στην τρίτη γυμνασίου ξεκίνησε αυτό. Διαβάζω βιαστικά, άτσαλα, η προσοχή αλλού, κανονικά. Στα διαγωνίσματα εντάξει, άλλη ιστορία. Σε λιγότερο από δυο βδομάδες δίνω, και ενώ όλοι είναι αγχωμένοι για το αν θα τα προλάβουν, εμένα σχεδόν δε μου καίγεται καρφάκι. Και από επανάληψη λίγα. Ξες πόσες ταινίες και σειρές είδα τις τελευταίες μέρες; Άλλο πράγμα. Και όμως, ξέρω τι θέλω να κάνω στη ριμάδα τη ζωή μου. Τι να σπουδάσω, που να ζήσω, τα έχω βρει όλα. Και θα 'πρεπε να κάνω τα πάντα για να τα πετύχω, αλλά δε μπορώ. Λένε πως δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω. Να όμως που ξεκινάω την κάθε μέρα λέγοντας πως "Να! Σήμερα θα διαβάσω, γιατί αν παίρνω 18 με αυτή την προσπάθεια, φαντάσου να διαβάσω κιόλας. Και στο κάτω κάτω τι έμεινε; Δυο βδομαδούλες και αυτές κουτσουρεμένες. Θα διαβάσω, σιγά το πράγμα." Και καταλήγω πάντα να νιώθω μάταια πρωταγωνίστρια της ίδιας μου της ζωής, το άθλιο υποκείμενο που δε μπορεί να θυσιάσει την ταινία του και το ιντερνέτ του για δυο βδομάδες. Σκατά. Είναι βράδυ και μπορώ να πω με σιγουριά πως σήμερα μόνο έχω δει ενα 45 λεπτο επισόδειο από μία σειρά, έχω μιλήσει μία καθαρή ώρα στο τηλέφωνο, έχω καθίσει γύρω στη μιάμιση ώρα στις ειδήσεις, και γυρω στο πεντάωρο στο γιουτιουμπ. Ξύπνησα στις 7 και έχω κάνει 2 ασκήσεις μαθηματικών, 1.30 ώρα μάθημα και 3 ασκήσεις φυσικής. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως και που και πότε θα κάνουμε εκείνο το πάρτυ που μελετάμε από καιρό. Χαστουκίστε με.

Αν όλα πάνε καλά, σε 115 μέρες θα φύγω. Δεν ξέρω πλέον γιατί ήθελα τόσο πολύ να φύγω εξ αρχής, αλλά μετά θυμάμαι πως σίγουρα δε θέλω να μείνω. Θέλω απλά να βρεθώ σε ένα μέρος που να μη με ξέρει κανείς, και να στήσω εκεί τη ζωή μου. Μια καινούρια ζωή. Με καινούριους ανθρώπους. Όμως ό,τι ζούμε μας ακολουθεί παντού, σωστά; Και γω εκεί θα είμαι το ίδιο μίζερη και μισάνθρωπη όπως εδώ. Βλακεία. Θέλω να είμαι ο άνθρωπος που έχει διάθεση για ζωή, όχι που φαντάζεται που και που πως θα ήταν ο κόσμος αν είχε πεθάνει. Ή αν δεν είχε γεννηθεί ποτέ, να ξεμπερδεύουμε μια και καλή. Θέλω να μάθω πολλά, να έχω όρεξη να μάθω, να θέλω να ξυπνάω το πρωί και να είμαι χαρούμενη- το ευτυχισμένη φαντάζει βαρύ.
Θέλω αυτές οι 115 μέρες να περάσουν γρήγορα, να μην πάω διακοπές και να μην έχω τίποτα απογοητευτικό να θυμάμαι από το μεγαλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου.
Ζεσταίνομαι.
Θα 'πρεπε να νυστάζω. Ή να κοιμάμαι.
Καληνύχτα.