Ο άνεμος κουβάρι.

Τήνος, καλοκαίρι 2008 ή 2009. Έχοντας εξαντλήσει κάθε άλλο ενδιαφέρον για εκείνη τη μέρα παίρνουμε στην τύχη ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη του σαλονιού. Κοιτάω τίτλο, «Ο άνεμος κουβάρι», κοιτάω συγγραφέα, Διονύσης Χαριτόπουλος. Δεν μου λένε τίποτα, δεν έχω ιδέα ποιος είναι αυτός που το ‘γραψε.

Μια (κατά βάση) δημοσιογράφος και ένας συγγραφέας. Πρώτες σελίδες, και το βιβλίο είναι συγκλονιστικό.

Λίγο αργότερα φύγαμε, ξεχάσαμε το βιβλίο και τον τίτλο του, οπότε δεν είχα κανένα μα κανένα τρόπο να το αναζητήσω. Χρόνια αργότερα, στη δανειστική βιβλιοθήκη του σχολείου, πιάνω καταλάθως(ή κατά λάθος;) αυτό το βιβλίο αντί για το διπλανό του. Φρικάρω. Τρέχω και το δανείζομαι. Σπίτι, οι σελίδες φεύγουν η μία πίσω απ’την άλλη. Δεν είναι το θέμα η ανατροπή και η αγωνία. Απλά είναι τόσο ανέλπιστα όμορφο. Είναι γραμμένο με τόση πολλή αγάπη θεέ μου. Και η Λορίν τον αγαπάει τόσο πολύ και βασανιστικά τον άνδρα. Είναι τρομακτικό το πόσο την καταλάβαινα. Τα ‘λεγε όλα τόσο όμορφα στα γράμματα της, όπως θα τα ‘λεγα –ή και τα ‘χω πει- και γω. Να διαβάζεις κάθε πρόταση της και να λες, δε γίνεται, είναι δικό μου αυτό. Και τελειώνει το βιβλίο που λες, και έχω βουρκώσει δυο-τρεις φορές σύνολο, και νιώθω σαν να τους ξέρω. Και τη Λορίν και τον άνδρα. Τον άνδρα, που δεν υπάρχει ούτε μισή φορά το όνομα του στις σελίδες τούτου του βιβλίου. Εκείνη του χε πει πρώτη να το γράψει εξάλλου, και όταν τον ρώτησε «Λες πως μ’αγαπάς;» εκείνος απάντησε πως θα καταλαβαίνει όποιος το διαβάσει. Και φαίνεται πως την αγαπά. Και ήταν τελικά αυτός η τελευταία εικόνα της, και εκείνη έφυγε ευτυχισμένη.

Η μάνα μου είπε ήξερε τον συγγραφέα(ονομαστικά ντε) και πήγα και τη ρώτησα για τη ζωή του. Μου είπε πως ήταν παντρεμένος με τη Μαλβίνα Κάραλη, την οποία επίσης δεν ήξερα(τα άσχημα του να είσαι γεννημένος μέσα του ’90), και ό,τι ακολούθησε στην αφήγηση της, το ‘ξερα από πριν. Η ιστορία του βιβλίου ήταν όντως αληθινή. Και ο άνδρας και η Λορίν είναι(ήταν) πρόσωπα υπαρκτά, και αυτό που έχεις διαβάσει είναι τόσο δυνατό που σου φαίνεται τόσο εξωπραγματικό που σε συγκλονίζει. Και ψυχοπλακώθηκα, και έχω δυο βδομάδες τώρα με αυτή την ψύχωση για το βιβλίο.

Κάπου έλεγε χαρακτηριστικά πως ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής- ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Και δώστου να στενοχωριέμαι και να απελπίζομαι.