Και άμα μου το πεις θα είναι ήδη αργά.

Ξέρω γω; Να μου πεις "σόρρυ ρε συ, δεν ήθελα να στενοχωρηθείς και να μαλώσουμε, θα σε βγάλω για μπύρα σε παγκάκι".

Μου είπε η Μ. αν του το πω αυτό θα παραδοθώ εντελώς, και είπα πως δεν καταλαβαίνω. Τι σημαίνει αλήθεια αυτό; Νομίζω κατάλαβα, αλλά και πάλι, έχω παραδοθεί-δοθεί ολοκληρωτικά θα έλεγα εγώ-εδώ και καιρό. Από την πρώτη στιγμή που σε ξαναείδα ίσως. Ήταν λίγο σαν μια σιωπηλή υπόσχεση ότι δεν είμαι μόνη μου και πως με χρειάζεσαι και συ, και όχι μόνο εγώ εσένα. Και να σου πω κάτι; Είσαι ο μόνος άνθρωπος που του χω δώσει το δικαίωμα να με επηρεάζει τόσο πολύ, και έγινε χωρίς σκέψη αλλά κατ' επιλογήν.

Σε ξέρω καθόλου άραγε; Θέλω να πιστεύω πως σε ξέρω, πως ξέρω όλα όσα δεν ξέρουν οι άλλοι, πως ξέρω ότι είσαι και συ άνθρωπος και έχεις συναισθήματα ενώ κανένας δε θα μπορούσε να το φανταστεί. Κι όμως, παίζει να μη σε ξέρω ούτε στο ελάχιστο. Δεν μου χεις πει τίποτα ουσιαστικό και σημαντικό κοιτάζοντάς με, ώστε να βλέπω πως το εννοείς και το αισθάνεσαι και δε με δουλεύεις. Γιατί πολύ απλά όταν είσαι μαζί μου από τη μία ξαφνικά "δε μιλάς πολύ όταν είσαι έξω¨ και από την άλλη θυμάσαι όλους τους άλλους σου φίλους σου στα τηλέφωνα. Παράπονο το 'χω.

Εσύ με ξέρεις; Υπό φυσιολογικές συνθήκες(αφήνω περιθώριο να ορίσεις μόνος σου την "φυσιολογικότητα" του πράγματος) θα 'πρεπε να με ξέρεις πιο καλά από οποιονδήποτε άλλο, δε σου χω κρύψει ποτέ τίποτα, μία σου λέξη φτάνει για να με κάνει από σκατά χαρούμενη, και άλλη μια και είμαι πάλι πίσω. Και είναι τραγικό αυτό, να το ξέρεις, και δε το κάνει κανένας άλλος αυτό. Σου λέω πες μου εντάξει κοριτσάκι, και γω θα κάνω μια να! και θα τα ξεχάσω όλα στ' ορκίζομαι. Και δε το θεωρώ αδυναμία μου το όλο θέμα, απλά κάτι που υπάρχει, και ισχύει, και σκοπεύει να μείνει, παρά τους όρκους και τις υποσχέσεις να μη σου μιλάω και να μη γράφω για 'σένα. Μα στο κάτω κάτω γράφω σε 'σένα, μόνο που δε στα στέλνω εγώ η ίδια ζητώντας σου να τα δεις και να με προσέξεις. Έχει κι ένα ρίσκο τουλάχιστον, ανά πάσα στιγμή μπορείς να τα δεις. Όμως, ποιον δουλεύω; Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει, γιατί και να μπεις θα βαριέσαι να το διαβάσεις. Καλά να πάθεις λοιπόν.

Δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Ούτε καν μου αρέσεις. Για να είμαι ειλικρινής, δε μπορώ πλέον να ξεχωρίσω αν μου άρεσες ποτέ εσύ ή η ιδέα σου. Όχι η ιδέα του ανέφικτου, απλά η ιδέα του Φ., και όπου Φ. ότι έχω συνδέσει με σένα. Να φανταστείς, προσπαθώ να φέρω στο κεφάλι μου την είκονα σου από την τελευταία φορά που σε είδα. Δε σε θυμάμαι. Σε θυμάμαι πολύ λιγο από τα γενέθλιά μου, τι ωραία βραδιά εκείνη(ναι, έγινε αυτόματα καλύτερη όταν ήρθες εσύ εκεί). Το μόνο που έχει ο εγκέφαλός μου καταχωρημένο στο Φ. αυτή τη στιγμή, είναι καναδυό παλιές φωτογραφίες σου από το φουμπου. Τόσο καιρό έχω να σε δω και τόσο ελάχιστα μ'αρέσεις. Είσαι ο φίλος μου, σε παρακαλώ μείνε ο φίλος μου, ακόμη και αν ποτέ δε σε είχα πραγματικά. Σε παρακαλώ.

Είμαι ρομαντικό τυπάκι απ'ότι φαίνεται γενικά. Ξες τώρα, μπυρίτσες, παγκάκι, τέτοια φάση, βολεύομαι. Μα γιατί να χρειάζεται κανείς οτιδήποτε άλλο, ειδικά όταν έχει μπροστά του ότι έχει θελήσει πιο πολύ στη ζωή του; Αλλά ακόμη κι αν με ρώτησες τι ήθελα να μου πεις, δε θα μου το πεις γιατί ήταν ρητορική ερώτηση. Και άμα μου το πεις θα είναι ήδη αργά.