Κάπου, κάποτε.

-Πάρε την τσάντα σου και πάμε έξω, είπε η Δ.

Πήρε η Μ. την τσάντα και το παλτό και πήγαν. Τα χέρια της Δ. έτρεμαν πάλι -πόσες φορές είπαμε το ‘παθε αυτή τη βδομάδα; Πάνω απο δύο σίγουρα, μετρώντας τις φορές που στενοχωρήθηκε. Καινούριο πράγμα αυτό, παλιά δε το πάθαινε.

Τις βρήκαν λίγο αργότερα λίγο έξω από το μαγαζί να καπνίζουν. Σοκαρίστηκαν! Άκουσε υπομονετικά όλα αυτά τα «Μα καλά, καπνίζεις;» και έπειτα όλα τα ωραία «Το τσιγάρο κάνει κακό», «Σου καταστρέφει τα πνευμόνια», «Σε σκοτώνει, και δε θέλω να πας από τσιγάρο» που είχε ήδη σκεφτεί από μόνη της, και που τα είχε ήδη πει κάτι χιλιάδες φορές σε όποιον τολμούσε έστω και να ακουμπήσει τσιγάρο, όντας φανατική αντικαπνίστρια. Δεν ήταν πως κάπνιζε σε μόνιμη βάση πλέον, και για να λέμε την αλήθεια, δεν καταλάβαινε τίποτα με το τσιγάρο. Ούτε την ενοχλούσε, ούτε της άρεσε. Το σκέφτηκε να κολλήσει για λίγο καιρό, έτσι για να νιώσει ανάγκη για κάτι -πόσο αυτοκαταστροφή πια;- αλλά τίποτα. Ήξερε να κατεβάζει καπνό, ήξερε ποια τσιγάρα της άρεσαν, μόνο να στρίβει δεν ήξερε. Αλλά και πάλι, ζήτημα να χε καπνίσει έξι-εφτά τσιγάρα στη ζωή της. Δεν ήταν πως το ‘κανε γιατί ήταν στενοχωρημένη, ούτε καν, απλά της ήρθε και το ‘κανε.

-Ναι αλλά και ο Τ. καπνίζει, θυμάστε;

-Ναι, αλλά αυτός πίνει και πέντε Red Bull την ημέρα, αυτός από άλλο θα πάει.

Ε λοιπόν και η Δ. από άλλο θα πάει. Το ‘πε και εκείνη την ώρα και το εννοούσε. Τα λέει γλυκανάλατα μεν, αλλά τα εννοεί. Και αλήθεια τώρα, όταν κοντεύεις να μην έχεις πια καρδιά, ποιος χέστηκε για τα πνευμόνια; Γιατί όσο πονάς και δέχεσαι να πονάς, την καταστρέφεις την καρδιά σου μεν, αλλά πονάς, αισθάνεσαι, ξέρεις πως είναι ακόμα εκεί, έχεις ακόμα δρόμο μπροστά σου. Και στο τέλος, όταν σου ρουφήξουν ό,τι καλό έχεις μέσα σου, όταν γίνεις πικρός και άδειος, όταν οι υπόλοιποι σε βλέπουν και νομίζουν πως τα έβγαλες πέρα και πως είσαι πιο δυνατός, εσύ έχεις μείνει απλά πικρός και αναίσθητος. Και θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια μετά να ξαναγίνεις αυτός που ήσουν, παρά να φτάσεις εκεί που έφτασες.

Και, παρενθετικά, να σας θυμήσω πως όσο ομόρφη και αν λέτε πως είναι η Δ., και ο μισός ανδρικός πληθυσμός να την ήθελε -που δε τη θέλει, αλλά λέμε τώρα- αν εκείνη ήθελε έναν από τον άλλο μισό ανδρικό πληθυσμό δε θα της έκανε καμία απολύτως διαφορά. Θα θυσίαζε και τον ίδιο της τον εαυτό για να έχει αυτόν τον ένα, έστω και για τόσο δα λίγο, κι ας έπεφταν οι άλλοι στα πατώματα για χάρη της. Σίγουρα μισεί τον εαυτό της γι’αυτό, αλλά ίσως τώρα που σταμάτησε να ερωτεύεται και υποσχέθηκε να τον ξεχάσει, να μην χρειαστεί να πεθάνει κανένα κομμάτι του εαυτού της για κανέναν άλλο πια. Της έχει μείνει και τίποτα, όμως;