prologue.

Είναι μέρες που δε φεύγουν ποτέ απ'το μυαλό μου, που θυμάμαι κάθε τους μυρωδιά, κάθε σκέψη, κάθε παραπάνω χτύπο της καρδιάς. Μέρες που δεν κύλησαν, μα ξάπλωσαν πάνω στην ψυχή μου σαν σφραγίδες, με κάθε τους στιγμή ατόφια και κρυστάλλινη να περνάει μπροστά απ'τα μάτια μου, να τρέχει κατεφθείαν στην καρδιά μου, να βουτιέται ολόγυμνη στη σκέψη μου, να γίνεται εγώ, να γίνομαι αυτή, για κείνη τη μικρή και φευγαλέα αιωνιότητα της διάρκειάς της. Μα είναι μυστήριο πράγμα οι στιγμές. Έχουν όλη τη δύναμη να σε ρουφήξουν και να χαθείς για πάντα μέσα τους, κι όμως ποτέ δε στέκονται αρκετά για να προλάβεις. Βουτούν ένα κομμάτι σου και τρέχουν στα έγκατά σου να κρυφτούν. Κι εκεί ματώνουν, στα σκοτάδια της ψυχής, εκεί ανθίζουν, εκεί σιγά κι αθόρυβα σε πλάθουν.

  "Ζουν μωρέ τα διαφορετικά σ'αυτόν τον κόσμο;"

  "Ζουν. Πιο δύσκολα, μα ζουν."

Υπάρχουν άραγε διαφορετικά; Γεννιούνται; Δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν υπάρχουν μέσοι όροι στις ψυχές ή αν δημιουργούνται. Μόνο για μένα ξέρω να μιλήσω. Για μένα και γι'αυτούς τους λίγους ανθρώπους που 'νιωσα να τους αγαπώ από την πρώτη στιγμή που τους αντίκρισα, με μια αγάπη πιο κεραυνοβόλα κι απ'τον έρωτα. Ανθρώπους που 'βλεπαν πάνα τον κόσμο μέσα απ'το γυάλινο κρύσταλλο μιας πραγματικότητας που ένιωθαν ολότελα δική τους. Ανθρώπους που 'καιγαν τα όνειρα τους απ'την κούνια τους. Όνειρα, όρκοι αιώνιοι, κρυφοί, όρκοι που δίνονται απ'την αρχή, πριν από κάθε άλλη απόφαση,πριν από κάθε άλλη σκέψη. Μια τυραννία, μια λύτρωση, βάρος ασήκωτο, γλυκό.

Ώσπου στο τέλος άρχισα να θάβω το ίδιο το όνειρο αντί για τις αναμνήσεις του που δεν άντεχα να κουβαλώ.

  "Ξύπνα! Τον πόνο ξέχνα, όχι εμένα!"

  "Μα εσύ έγινες πια ο πόνος! Δεν το βλέπεις; Με καις και με πονάς πιο πολύ και από τις ίδιες μου τις αποτυχίες να σε φτάσω. Πέθανε πια! Πέθανε κι άσε με να ζήσω μ' ό,τι έρχεται!"

  "Μα δεν μπορείς! Είμαι πια τόσα χρόνια ένα μ'εσένα. Αν πεθάνω, μαζί μου πεθαίνεις κι εσύ".

  "Να δοκιμάσω να δω αν μπορώ, έστω και τώρα, να ντυθώ έναν ακόμα εαυτό, μήπως τα καταφέρω".

  "Δοκίμασε, μα όσο θα με προδίδεις, θα προδίδεις και την ίδια σου την ψυχή. Θα καίγεσαι γι' αυτό τον όρκο που πατάς. Μπορείς να ξεχαστείς, μα δεν μπορείς να ξεχάσεις".

  "Μπορώ, μπορώ. Όχι, δεν μπορώ".

Ομάδα αίματος "όνειρο". Δίνει σε όλους και παίρνει μόνο από τον εαυτό της, Σπάνιο κι επικίνδυνο σ' ατυχήματα μ'ακατάσχετη αιμορραγία. 


wish I had written this.